Οι βιβλιοθήκες μου

Ο Σαλάμοφ λέει πως ποτέ δεν του άρεσε να διαβάζει στις βιβλιοθήκες. Προτιμούσε μόνος του στο σπίτι του να το κάνει ή αργότερα στο κελί του. Αστείο που ξεκινά με αυτή τη διαπίστωση ένα βιβλίο με τον τίτλο «Οι βιβλιοθήκες μου».

Χράτσα χρούτσα οι σελίδες του βιβλίου που γυρνάνε,

Η κυρία με τα ρούχα με παγιέτες που λαμποκοπάνε

Ο διπλανός ο αναγνώστης σούρνει στην καρέκλα του από λάθος

Ο νεαρός ο φοιτητής βήχει από το τσιγάρο που κατανάλωσε με πάθος

Εγώ ξύνω το μολύβι το hb κρατώντας σημείωσεις για τα τραμ

Ε μα που να συγκεντρωθεί ο δόλιος ο Βαρλάμ.

Η φυλακή Μπουτύρκα ήταν αυτή που του σύστησε τον Μαγιακόφσκι, τον Μπουλγκάκωφ και τον Κατάγιεφ, μα απ’ όλ’ αυτά που διάβαζε τίποτα δεν συγκρατούσε μοναχά επεβίωνε. Αργότερα στα κάτεργα έμεινε 5 χρόνια χωρίς ούτε μια εφημερίδα μέχρι την «Πτώση του Παρισίου».

Ανακρίσεις, ομολογίες, συγκρατούμενοι κι αφεντικά

Δεν σ’ αφήνουνε να μάθεις των βιβλίων τα μυστικά

Στα ορυχεία βρίσκεις και ξεκοκαλίζεις μια εφημερίδα

Μπας και μάθεις τα νέα της πατρίδας και βρεις ελπίδα.

Τα βιβλία πιο εύκολα από τις γυναίκες τα έβαλε και πάλι στη ζωή του καλύπτοντας το χάσμα ετών διαβάζοντας νυχθημερόν. Πότε άραγε έγινε κάπως σνομπ κι ελιτιστής?

Βοηθός γιατρού κατέληξε ο Σαλάμοφ με πρόσβαση στη γνώση

Κλειδί για τη βιβλιοθήκη κι ευκαιρία να επανορθώσει

Μα οι βιβλιοθηκάριοι γιατί είναι πάντα οι πιο χαζοί

Και μπαίνουνε μες του Σαλάμοφ τη ζωή?

Επειδή η κυρία που «πνιγόταν από πάχος»

Φύλαγε τα βιβλία ξεκάθαρα από λάθος

Τελικά μια βιβλιοθήκη στην περιοχή του Καλίνιν, έξω από τη Μόσχα, που ευτυχώς την λειτουργούσε ένας έξυπνος φυσικά αρσενικός, τον ανέστησε. Κι όλα αυτά λίγο μετά τον θάνατο του πατερούλη το 1953 που του επιτράπηκε να επιστρέψει στην ευρύτερη περιοχή της πρωτέυουσας. Καταλήγει το 55 σελίδων βιβλιαράκι για τις βιβλιοθήκες της ζωής του Σαλάμοφ, αφού περνάει κάποιες ακόμα ρατσιστικές απόψεις για τους αμόρφωτους, χοντρούς και απλοϊκούς ανθρώπους με την εξής, υπερβολική για μένα, πρόταση

"Τα βιβλία είναι ό,τι καλύτερο έχουμε στη ζωή, είναι η αθανασία μας."