Η πορεία ενός ανέργου προς την επιτυχία και πάλι πίσω

Έληξε η σύμβασή σου και μετά από τέσσερα χρόνια εργασίας βρίσκεσαι στον αγαπημένο, γνωστό σε όλους ευρύ κλάδο της ανεργίας. Ο μήνας είναι Ιούλης, το καλοκαίρι μπροστά, οι λογαριασμοί πληρωμένοι και δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Εξάλλου έχεις δυο πτυχία, γνωρίζεις τρεις γλώσσες, χρησιμοποιείς υπολογιστή (ποτέ δεν στρώθηκες για εκείνο το ρημάδι το ecdl αλλά δεν πειράζει), έχεις επαγγελματική εμπειρία άρα είσαι ένα κελεπούρι. Σωστά? Φυσικά και λάθος. Να σηκώσουν το χέρι όσοι κατέχουν όλα αυτά τα προσόντα και ακόμα περισσότερα και τρέχαμε μαζί στις καφετέριες όλα τα πρωινά!! 

Ο Σεπτέμβρης είναι εδώ και ξεκινά η τρομερή αναζήτηση της αγίας δουλειάς. Στην αρχή υπάρχει μια διάχυτη αισιοδοξία. Τι κι αν οι μισοί σου φίλοι είναι άνεργοι, τι κι αν εταιρείες και μαγαζιά βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο, τι κι αν το κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, εσύ πιστεύεις –για κάποιο περίεργο λόγο- ότι θα βρεις δουλειά άμεσα. Την πρώτη βδομάδα στέλνεις ωραιότατα βιογραφικά μαζί με περίτεχνα γραμμένες συνοδευτικές επιστολές σε όλες τις εταιρείες και φορείς που ονειρεύεσαι να εργαστείς. Τη δεύτερη βδομάδα, ελάχιστα απογοητευμένη από τις πρώτες απορρίψεις (ακόμα δεν έχεις φανταστεί ότι θεωρείσαι και τυχερή ακόμα και που λαμβάνεις γράμματα απόρριψης και δεν σε αγνοούν παντελώς) αρχίζεις να απευθύνεσαι σε οργανισμούς που δεν πολυκαίγεσαι να εργαστείς αλλά δε βαριέσαι, καλά θα είναι.

Την τρίτη βδομάδα τα πράγματα γίνονται λίγο σκούρα. Από τη μία έχουν εξαντληθεί όλες οι αγγελίες και οι οργανισμοί που σε ενδιαφέρουν έστω και λίγο, από την άλλη η οικογένεια αρχίζει να πιέζει με τις γνωστές ρήσεις «εγώ στην ηλικία σου...», «μέχρι πότε θα σε χαρτζιλικώνουμε» κ.λ.π. ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζεις το δίκιο τους, στέλνεις βιογραφικά οπουδήποτε, προβληματίζεσαι για το μέλλον σου, ξεσπάς στο φίλο σου και το χειρότερο αρχίζεις να νιώθεις άχρηστη. Κάπου εκεί την τέταρτη βδομάδα που ξεκινάς μαθήματα μαγειρικής μέσω της τηλεόρασης, κλαις τα βράδια με δακρύβρεχτες τηλεοπτικές σειρές και γίνεσαι expert στο texas hold ‘em , χτυπάει το τηλέφωνο. Αναμένοντας άλλη μία ενημέρωση από κάποια εταιρεία τηλεπικοινωνίας σχετικά με τις τρελές ευκαιρίες που προσφέρουν για internet, τηλέφωνο και ατμομάγειρα και όλα με 40 ευρώ το μήνα, ακούς την ανέλπιστη φράση: είστε διαθέσιμη για μία συνέντευξη αύριο το πρωί στις 10.30?!

Είσαι λοιπόν στην καινούρια σου δουλεΊα και όλα φαίνονται ευοίωνα. Το αφεντικό σοβαρό, η δουλειά ενδιαφέρουσα, ο χώρος σχετικά ευχάριστος, η τουαλέτα καθαρή, το τσάι ζεστό κ.λ.π. Την πρώτη μέρα δεν κάνεις πολλά, απλώς συμμαζεύεις, ξεκαθαρίζεις, σκουπίζεις, αλλά πρώτη μέρα είναι μην περιμένεις και πολλά. Τη δεύτερη μέρα νομίζεις (λέξη κλειδί) πως κάποιος θα σε ενημερώσει για τις υποχρεώσεις σου και την πορεία σου σε αυτή τη φοβερή εταιρεία. Κανεις! Ξέχασα να αναφέρω ότι τυπικά έχεις προσληφθεί ως υπεύθυνος επικοινωνίας, προώθησης της εταιρείας και άλλα τέτοια μοδάτα. Τρίτη μέρα αρχίζεις να απαντάς σε email και τηλέφωνα σχεδόν υβριστικά. Η ύβρις πάει προς την εταιρεία που σε προσέλαβε αλίμονο όχι προς εσένα προσωπικά, όχι ακόμα τουλάχιστον. Καταλαβαίνεις με τη φοβερή αντίληψη που διαθέτεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Τέταρτη μέρα αποφασίζεις να ρίξεις μια ματιά σε παλιά συμβόλαια, σε φακέλους τιτλοφορούμενους ως εκκρεμότητες, σε συρτάρια των αποχωρηθέντων υπαλλήλων και αρχίζεις να τραβάς τα μαλλιά σου. Πέμπτη μέρα και όσοι συνάδελφοι έχουν απομείνει αρχίζουν να σε προειδοποιούν ότι αν δεν συνεχίζεις να ψάχνεις για δουλειά αλλού, ανήκεις στην καλύτερη περίπτωση στα  χαμηλής νοημοσύνης αυτοικανοποιούμενα ανθρωποειδή. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι το πέρας της εβδομάδας γίνονται και τα αποκαλυπτήρια του αρχικά σοβαρού αφεντικού ως απατεωνίσκο, αγενή προϊστάμενο-αφέντη, τραγικό εξουσιολάτρη και υποχθόνιο τύπο. Για ποιο λόγο συνεχίζεις να μένεις σε αυτή τη δουλειά? Ε, η κρίση η οικονομική, οι γονείς οι πιεστικοί, η κοινωνία η άτιμη κ.λ.π.

Η δεύτερη βδομάδα κυλάει στο ίδιο μοτίβο, αρχίζεις να αναλαμβάνεις κάποια μικρά χρέη, κυρίως καθαρίστριας και βοηθού της γραμματέας αλλά δεν παραπονιέσαι παρά μόνο στους καημένους τους φίλους σου τα βράδια. Την Τρίτη βδομάδα στα διαλείμματα του ποτίσματος της φάρμας σου στο facebook, γλυκοκοιτάς αγγελίες στο ίντερνετ και αρχίζεις και πάλι να στέλνεις μανιωδώς βιογραφικά. Το παιχνίδι χάθηκε κάπου εκεί ανάμεσα που ο βραστήρας για το τσάι χάλασε και η τουαλέτα σταμάτησε να είναι ιδιαίτερα καθαρή. Πλέον απέμεινε ο στόχος της πληρωμής στο τέλος του μήνα με ποσό έκπληξη! Ο μήνας τελειώνει, ο μισθός ανύπαρκτος. Ο επόμενος μήνας ξεκινά και το σχέδιο έχει καταστρωθεί! Παραίτηση!!! Η πρώτη στην καριέρα σου, καιρός ήταν! Και ναι γύρω στις 10 του μήνα κάνεις τη θριαμβευτική έξοδο με την ουρά στα σκέλια ουσιαστικά γιατί δεν άκουσες τους φίλους σου και δεν είχες προβάρει επαρκώς το συγκλονιστικό λογύδριο που είχατε συντάξει όλοι μαζί. Σημασία έχει ότι είσαι πια ελεύθερη και το ακομα πιο σημαντικό και πάλι άνεργη!!!