Συγκατοίκηση (αφιερωμένο...)!

Η μοναξιά στο σπίτι είναι καλό πράγμα. Ενίοτε. Ενίοτε πάλι όχι και τόσο. Ξαφνικά, μα εντελώς, αποφασίζεις να κάνεις κάτι που το είχες στο μυαλό σου ασχημάτιστο και να που με μία αφορμή γίνεται πραγματικό. Λένε, οι φήμες, οι άνθρωποι, οι μεγαλύτεροι, οι έμπειροι, πως η συγκατοίκηση είναι ρίσκο. Θα συμφωνήσω εν μέρει. Η συγκατοίκηση είναι ένα μεγάλο βήμα σε κάθε σχέση. Αν το κάνεις με το σωστό άνθρωπο (κλισέ ε?) θα πετύχει.

Συνταγή της καλής συγκατοίκησης:

α) Επιλογή συγκατοίκου. Αρκετά βασικό το να διαλέξεις έναν άνθρωπο που συμπαθείς τουλάχιστον, αν όχι αγαπάς, ώστε να μπορέσεις να δεχτείς κάποια ελαττώματά του όπως και αυτός, ακόμα καλύτερα αν δεν έχεις και δεν έχει κανένα, αλλά ως γνωστόν όλοι έχουμε.

β) Καθαριότητα. Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι καθημερινή φροντίδα και των δύο. Το δωμάτιο του καθένα είναι off limits για τον άλλο.

β1) Παράμετρος της καθαριότητας. Αν τυχαίνει (πάντα τυχαίο παράδειγμα) ο ένας από τους δύο να είναι πιο τακτικός από τον άλλο, καλό θα ήταν να συμβιβαστεί ο άλλος και όχι ο τακτικός...

γ) Καλεσμένοι. Γκόμενοι, φίλοι, reunions επιτρέπονται αρκεί να είναι γνώστης της επικείμενης κατάστασης και ο έτερος συγκάτοικος.

δ) Επικοινωνία. Απαραίτητο είναι όποιο παράπονο υπάρχει να ειπώνεται αμέσως και να μη μένουν απωθημένα που μπορεί να εγείρουν καυγάδες και ηλίθια υπονοούμενα.

ε) Επικοινωνία no2. Καλό είναι να μένετε και μόνοι σας ενίοτε και να μην έχετε συνέχεια κόσμο ή να λείπετε από το σπίτι για να καταλάβετε ότι είστε οι δυο σας πλέον σε ένα κοινό χώρο.

στ) Έξοδα. Διαιρεμένα διά δύο. Δεν είπαμε να μοιράζετε το γάλα που πήρατε γιατί ξεμείνατε ξαφνικά, μιλάμε για τα χοντρά έξοδα του σπιτιού.

Eίναι λοιπόν δυνατόν να μην υπάρξει κάτι αρνητικό σε μια συγκατοίκηση! Τουλάχιστον στη δικιά μου. Εκείνες οι ωραίες στιγμές μοναξιάς που ακούς τη μουσική που θες, διαβάζοντας το βιβλίο σου ή μαγειρεύοντας γυμνός μπορείς ακόμα να τις έχεις ίσως πιο περιορισμένες, ίσως και όχι. Το τελευταίο εξαρτάται από την σχέση σου με τον συγκάτοικο. Εκείνες οι άσχημες στιγμές μοναξιάς που γυρνάς στο σπίτι μετά τη δουλειά και δεν έχεις σε ποιον να πεις τον πόνο σου για το αφεντικό σου, για την πολύ δουλειά ή για τον πελάτη που σε εκνεύρισε τελείωσαν. Α, εκτός αν δεν έχει καμία όρεξη ο άλλος να σε ακούσει, οπότε πρέπει να το σεβαστείς, τουλάχιστον για κανά μισάωρο!!

Σε γενικές γραμμές όμως έχεις ένα οικείο πρόσωπο που ανυπομονείς να δεις στο τέλος της μέρας, που όταν έχει αποκοιμηθεί όταν γυρίσεις του ρίχνεις μια κουβέρτα πάνω του και τον κοιτάς επίμονα μέχρι να ξυπνήσει και να τον πρήξεις με τα νέα σου, που γελάτε ή κλαίτε μαζί με τις βλακείες της τηλεόρασης, που κάνετε το τελευταίο και καλύτερο τσιγάρο της ημέρας με ένα ποτήρι κρασί, που βρίζετε αυτόν που σας πλήγωσε μαζί, που χαίρεται με τη χαρά σας χωρίς ζήλιες μέσα στη μαύρη νύχτα, που μοιράζεστε τα ψώνια και τη διασκεδαστική εβδομαδιαία επίσκεψη στο super market. Και όλα αυτά είναι που έχουν σημασία.

Δε λέω, υπάρχουν άνθρωποι που θα πουν ότι αυτά συμβαίνουν πολύ σπάνια και ότι γενικότερα υπάρχει γκρίνια, διαφωνίες, προβλήματα οικονομικά ή καθαριότητας ή συνεννόησης ή τελος πάντων τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα και η σχέση είναι τελείως επιφανειακή και μπλα μπλα μπλα. Μπορεί να συμβαίνουν κι αυτά αλλά δικό μου είναι το κείμενο, δικιά μου η εμπειρία κι ό,τι θέλω γράφω!!!!